Diagnoza integracji sensorycznej jest podstawowym krokiem do określenie rodzaju występujących nieprawidłowości oraz dostosowania do nich odpowiedniego programu terapii. Diagnozę wykonuje się w ciągu 2-4 spotkań.
Diagnoza obejmuje:
1. Wywiad z rodzicami - ma on na celu dostarczenie osobie diagnozującej
informacji o codziennym funkcjonowaniu dziecka w zakresie kontroli
swojego zachowania, kontroli emocji, uwagi na wykonywanym zadaniu, ale przede
wszystkim informacji o reakcjach na podstawowe bodźce sensoryczne (dotyk,
dźwięki, ruch, zapach, smak czy wrażenia wzrokowe). Informacje powinny być
uzupełnione o dane dotyczące rozwoju dziecka (osiąganie kamieni milowych,
przebyte choroby, urazy, alergie, wady kręgosłupa, słuchu czy wzroku) a także
analizę istniejącej dokumentacji nt. dziecka.
2. Obserwacja kliniczna dziecka - składają się na nią próby aktywności ruchowych
dostosowane do wieku dziecka. Mają one na celu pomóc ocenić, jak dziecko
kontroluje pracę swoich mięśni, jak odbiera wrażenia z ruchu, mięśni, skóry, jak
koordynuje ruchy swojego ciała, jak pracują jego oczy. Próby kliniczne pokazują
też jak dziecko potrafi zaplanować nowe ruchy lub czynności.
3. Testy Południowokalifornijskie SI - za ich pomocą można uzyskać
informacje, czy dziecko rozwija daną umiejętność na poziomie swojego wieku.
Są standaryzowane od 4 do 9 roku życia.
4. Omówienie diagnozy - jest ostatnim i niezbędnym elementem procesu
diagnostycznego. Ma charakter indywidualny, diagnosta wyjaśnia rodzicom jak
zgłaszane przez nich trudności zaobserwowane u dziecka wyglądają w kontekście
umiejętności radzenia sobie przez nie z odbiorem i przetwarzaniem informacji
sensorycznych. W czasie tego spotkania rodzicom przedstawiona zostaje również
propozycja zestawu ćwiczeń domowych.
